- πέρμιο
- Γεωλογική περίοδος, η τελευταία του παλαιοζωικού αιώνα, η οποία διήρκεσε τριάντα περίπου εκατομμύρια χρόνια. Τα όρια του π. με το υποκείμενο λιθανθρακοφόρο είναι λιθολογικά αρκετά σαφή, επειδή τους σχιστολίθους του λιθανθρακοφόρου τους διαδέχονται απότομα οι ερυθροί ψαμμίτες του π. Σε μερικές όμως περιοχές (γαλλογερμανικό λεκανοπέδιο, Αγγλία κλπ.), η διαδοχή των στρωμάτων γίνεται βαθμιαία και δύσκολα μπορούν να καθοριστούν τα όρια μεταξύ των δύο αυτών περιόδων. Οι κλιματολογικές συνθήκες των περιόδων αυτών είναι επίσης περίπου όμοιες. Η χλωρίδα του π. δεν παρουσιάζει άλλωστε αξιόλογες μεταβολές ως πρός του λιθανθρακοφόρου, εκτός από μια μεγαλύτερη εξειδίκευση των πτερίδων και των πτεριδοσπέρμων και μια μεγαλύτερη εξάπλωση των κωνοφόρων· αντίθετα υποχωρούν κατά πολύ οι αποθέσεις των λιθανθρακοφόρων κοιτασμάτων. Αλλά και η πανίδα παρουσιάζει διαφορές από αυτή του λιθανθρακοφόρου, όχι όμως χαρακτηριστικές. Για όλους αυτούς τους λόγους, οι δύο αυτές περίοδοι εξετάζονται συχνά μαζί και ονομάζονται ανθρακοπέρμιο ή περμολιθανθρακοφόρο. Τα όριά του από το υπερκείμενο τριαδικό δεν είναι επίσης καθορισμένα με ακρίβεια σε όλες τις περιοχές.
Οι κυριότεροι σχηματισμοί του κατώτερου π. είναι τα κλαστικά πετρώματα που σχηματίστηκαν σε περιβάλλον ηπειρωτικό ερημικού τύπου (ψαμμίτες, κροκαλοπαγή) και του ανώτερου π., λιμνοθαλάσσιες και λιμναίες αποθέσεις με φακούς γύψου και αλάτων. Υπάρχουν όμως κατά το π. και ιζήματα πελαγικά, όπως ασβεστόλιθοι και δολομίτες. Τα ηφαιστειακά φαινόμενα, που ήδη κατά το λιθανθρακοφόρο υπήρξαν έντονα, έγιναν ακόμα εντονότερα κατά το π., με αποτέλεσμα την έκχυση και το σχηματισμό ηφαιστειακών πετρωμάτων, όπως πορφύρες, πορφυρίτες, μελαφύρες και τόφφοι. Οι oρογενετικές κινήσεις υπήρξαν, αντίθετα, λιγότερο έντονες από όσο κατά το λιθανθρακοφόρο: υπήρξαν, κυρίως, μόνο ισοστατικές κινήσεις των ερκυνίων αλύσεων που είχαν ανυψωθεί προηγουμένως (ερκύνια ορογένεση). Η εξάπλωση των θαλασσών υπήρξε η μικρότερη, ενώ των παγετώνων η μεγαλύτερη του παλαιοζωικού αιώνα. Η παλαιογεωγραφική εικόνα του Π. εμφανίζει μεγάλες ηπειρωτικές ενότητες: στο νότιο ημισφαίριο, η ήπειρος Γκοντουάνα περιλάμβανε τη Νότια Αμερική, την Αφρική, τη Μαδαγασκάρη, τις Ινδίες και την Αυστραλία· η Μεσόγειος θάλασσα τη χώριζε από τη Βορειοατλαντική ήπειρο Αγκάρα (τη σημερινή σιβηρική πεδιάδα) και από άλλες μικρότερες ηπειρωτικές ενότητες (παρέκκλιση).
Η πανίδα του π. χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη εξέλιξη και ανάπτυξη των ερπετών, από την εξαφάνιση των τριλοβιτών κατά το τέλος της περιόδου, την υπερβολική αφθονία των productus, των bellerephon και ορισμένων ειδών πρωτοζώων, όπως οι φουζουλίνες, οι σβαγγερίνες κλπ. Το π. ονομάζεται και δυαδικό, γιατί διαχωρίζεται σε θαλάσσια φάση (zechstein) και σε χερσαία ή λιμναία φάση (rotliegentes). Εκτός όμως από την υποδιαίρεση αυτή, το π. υποδιαιρείται και στις εξής τρεις βαθμίδες: φάση δυτικής Ευρώπης: θουρίγγιο, σαξόνιο, ωτούνιο θαλάσσια φάση ανατολικής Ευρώπης: καζάνιο, κουγκούριο, αρτίνσκιοΓερμανική Σχολή: Zechstein, ανώτερο Rotliegendes, κατώτερο Rotliegendes.
Στην Ελλάδα έχουν καθοριστεί παλαιοντολογικά πολλά στρώματα του π. ή του περμολιθανθρακοφόρου: στην Εύβοια, στη Χίο, στην Ύδρα, στην Αμοργό και Ανάφη, στη Δ. Μακεδονία, στην Πάρνηθα, στον Κιθαιρώνα κ.α. Χαρακτηριστικοί είναι οι μαύροι ασβεστόλιθοι της Πάρνηθας των Κουφονησιών.
1. Πέρμιο τοπίο με χαρακτηριστικά είδη φυτών και ζώων. Από τα φυτά ξεχωρίζουν: 1 - κυρνταίτης·2 -βαλχία· 3 - λεπιδόδεντρο· 4 - σιγκιλάρια. Από τα ζώα, τα ερπετά: βαρανόσαυρος (5), δινετρόδους (6), εδαφόσαυρος (7) και σφενακόδους και το αμφίβιο αρύωψ (9).
Στο σχεδίασμα κάτω αριστερά, εικονίζεται ο περμικός παγετώνας στη Ν. Αφρική.
Στη φωτογραφία εκτύπωμα των λειψάνων ενός ερπετού του κατώτερου πέρμιου, του seymouria babylonensis.
Dictionary of Greek. 2013.